Kryzys, który przetoczył się niedawno przez wiele krajów na świecie pokazał, że dla harmonijnego rozwoju rynku pracy niezbędne jest wykształcenie i upowszechnienie nowych form zatrudnienia. Takie metody już są, ważne, aby je wdrożyć i przekazać wiedzę na ich temat. Zarówno pracownicy jak i pracodawcy muszą szybko reagować na dynamiczne zmiany rynku pracy. Wymagania rosną, trzeba umieć znaleźć takie struktury zatrudnienia, by utrzymywać stałe, niskie koszty i osiągać coraz więcej. Na nowe wyzwania można odpowiadać stosując np. telepracę, job rotation (wymiana pracy), job sparing (spółdzielnie pracy), outsourcing pracowniczy, leasing pracowniczy, zatrudnienie w niepełnym wymiarze, pracę na wezwanie, samozatrudnienie czy umowę cywilno-prawną, czyli formę zatrudnienia pracownika sezonowego.

Za telepracę uznaje się każdy rodzaj pracy, wykonywany poza tradycyjnym miejscem zatrudnienia. Wyniki tej pracy są dostarczane pracodawcy drogą elektroniczną. Kodeks pracy uwzględnia taką formę zatrudnienia, więc stosuje się do niej kodeksowe zasady. Pracownik stawia się do pracy codziennie, obowiązuje go 8-godzinny dzień pracy, ma prawo do urlopu na zwykłych zasadach. Z kolei Job Rotation (rotacja pracy), to system kształcenia i pracy, gdzie osobę bezrobotną szkoli się w celu zastąpienia pracowników w zakładach pracy na czas ich pobytu na kursach doskonalących i innych szkoleniach. Jest to metoda łączenia polityki szkoleniowej z polityką zatrudnienia.

Outsourcing pracowniczy, to nowoczesna strategia zarządzania, polegająca na powierzeniu partnerowi zewnętrznemu różnego rodzaju zadań kadrowych. Może to być rekrutacja i selekcja pracowników, obsługa płacowa i kadrowa, zarządzanie załogą. Przy tej formie zatrudnienia partner może przejąć obowiązek rozliczeń z ZUS, Urzędem Skarbowym czy kontaktów z Państwową Inspekcją Pracy. Zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy, to jedna z bardziej popularnych form nietypowej pracy w Unii Europejskiej. Korzystają z niej kobiety, studenci, uczniowie, albo osoby starsze. Taka forma jest też korzysta dla pracodawcy – niepełny etat może być tańszy niż nadgodziny, płacone pracownikom stałym. Przy takim zatrudnieniu także mają zastosowanie przepisy kodeksu pracy. W czasach szybkiego rozwoju technologii, firmy stosują niekiedy tzw. leasing pracowniczy. Jest to wynajem osób, które są zatrudnione w innych podmiotach gospodarczych. Dzieje się tak w wypadku, gdy zakład potrzebuje ludzi, posiadających odpowiednie kwalifikacje do wykonania określonej pracy. Istnieje też metoda pracy na wezwanie, choć w polskim prawodawstwie nie jest ona do końca sprecyzowana. Stosuje się raczej utrzymywanie pracownika “w gotowości”. Praca na wezwanie polega na całkowitej dyspozycyjności i gotowości do przystąpienia do wykonania zadania w każdym momencie, kiedy potrzebuje tego pracodawca. Takie sytuacje mogą mieć miejsca np. w hotelarstwie, turystyce czy handlu. Wiele osób może się zdecydować na samozatrudnienie, czyli jednoosobową działalność gospodarczą na własne ryzyko. Może to być niewielkie przedsiębiorstwo, przynoszące dochód wystarczający na samodzielną egzystencję. Decyzję taką może podjąć przedstawiciel wolnego zawodu, pracujący dla różnych zleceniodawców. Do najczęściej stosowanych umów cywilnoprawnych należą umowa agencyjna, zlecenia albo inna umowa o świadczenie usług oraz umowa o dzieło. Przepisy kodeksu cywilnego są mniej rygorystyczne niż przepisy kodeksu pracy i dlatego strony wymienionych umów mają dużą swobodę w kształtowaniu ich treści, formy i czasu obowiązywania. Jest korzystna dla osób, które podlegają ubezpieczeniu społecznemu z innego tytułu, np. emerytury.